Poezi per Detin – Krokodili

https://krokodili.al/poezi/per-detin/

Poezi per Detin

Deti

Ore..po ky deti, ska të shteruar,

një hapësirë, e pa mbaruar,

sdi ku fillon, sa gjat-e-gjërë,

e ka mbështjellë, globin e tërë!

tallet me qiellë, luan me retë,

si djep i foshnjës, lëkundet vetë.

Më pëlqen deti, ndaj s’ësht vështirë,

(t’) udhëtoj vetëm, si zogu i lirë,

në kaltërsi, ndjehem mbështjellë,

sikur largohem, në hapsir’të thellë,

dhe po ngritën dallgët, er’e furtunë,

kur qetësohen, ja shtroj me gjumë.

E dëfrej shpirtin, kur kam për fqinj,

do pula deti, dhe ca delfinj.

Kur shpërthejn dallgët, dhe shkumbëzojnë,

dhe re të zeza, detin mbulojnë,

vetëm ahere, zë të dyshoj,

jetën mbi ujë, pse dëshëroj..?!

Nëpër limane, sa her që shkoj,

ande nga erdha, prapë nxitoj,

mes turma njerzish, nuk mund të rri,

veçëm në varkë, ndjehem më’shtëpi,

siç shkon pas nënës, një kalaman

shkoj ku kam lindur, në oqean.

Mes dallgësh t’egra, në një furtunë

dhe vetëtimesh, q’u linda unë,

kope delfinash, dhe peshkaqenë,

vërshëllen afër, dhe një balenë,

zhurma e zogjve, nja-njëqind mijë,

ditën që lindi, në det fëmijë..

Banoj q’atëhere, pa derte fare

mbi pesdhjet vjet, jetën detare,

s’më mungon gjë, peshqit për shokë,

as kam dëshirë, të shkel mbi tokë,

dhe kur të vij vdekja, siç vjen për të tërë,

do jem në mes dallgash, në detin e gjërë..

Detit

Stuhi rebel lamtumire!

Ne cast te ndarjes perseri,

Ti dallget con perpjet i lire

Dhe zjen, shkelqen me krenari.

Si gjeme e britme pikellimi

E shokut qe na le dhe shkon,

Vikama jote dhe bucimi

Ne gji,se fundi,me kumbon.

O vend i shtrenjte i zemres sime

Ne bregun tend plot bukuri

I zhytur thelle ne mendime

Sa shpesh kam bredhur ne vetmi!

Jehona jote bucimtare,

Me mbush plot gezim e jete

Dhe heshtja jote magjistare

Dhe vrulli camarok o det!

Nje varke e bindur peshkatare

Lundron e ruajtur nga ti

Dhe mes tallazit shket krenare;

po ti terbohesh,c’mendesh fare;

Anije mbyt ne thellesi.

..

S’mu dha prej brigjeve shkembore

Te ikja vec njehere, o det,

Te nisja rendjen, dallget prore;

Atje ku ti gjemon, bucet.

Ne c’vis, ne c’vis te kesaj bote

Po shkoj tani ne shtegetim?

O det, nga shkretetira jote

Nje gje me dhemb ne shpirtin tim.

……………………………

O lamtumire! Lamtumire!

Ne shpirt do te te kem perjete

Do ta degjoj me plot deshire

Jehonen tende larg, o det!

Ne shkretetira,neper pyje,

Ku rruga po me con tani,

Do marr me vete shkulmen, hijet,

Shkelqimin tend plot bukuri

Me kujtohet deti

Kilian, a ke qenë në det në këtë kohë?

Ec në emrin tim, lag duart dhe ngriji

dhe unë nga vendet e tjera do t’i adhuroj ato pika

që bien nga uji i pafund në fytyrën tënde.

Unë e di, unë kam jetuar të gjithë bregdetin tim,

deti i trashë i Veriut, nga moors, në

pesha e stuhishme e shkumës në ishujt.

Më kujtohet deti, brigjet e çara dhe të hekurta

të Coquimbo, ujërat krenare të Tralca,

Valët e vetmuara të Jugut që më krijuan

Më kujtohet në Puerto Montt ose në ishujt, natën,

duke u kthyer nga plazhi, anija në pritje,

dhe këmbët tona lanë zjarr në gjurmët e tyre,

flakët misterioze të një perëndie fosforeshente.

Çdo hap ishte një shteg ndeshjeje.

Ne po shkruanim tokën me yje.

Dhe në det rrëshqitja anija u tund

një degë e zjarrit të detit, e fireflies,

një valë e panumërt sysh që zgjohen

një herë dhe u kthye për të fjetur në humnerën e saj.

Mar

Deti është

Luciferi i ngjyrës blu.

Qielli i rënë

sepse dëshirojnë të jenë drita.

Det i varfër i mallkuar

drejt lëvizjes së përjetshme,

duke qenë më parë

akoma në qiell!

Por nga hidhërimi juaj

dashuria te shpengoi.

Ju lindi Venusin e pastër,

dhe thellësia juaj mbetet

i virgjër dhe pa dhimbje.

Trishtimet tuaja janë të bukura

deti i spazmave të lavdishme.

Sot më shumë në vend të yjeve

keni oktapodë të gjelbërt.

Bëni vuajtjet tuaja,

Satani i frikshëm.

Krishti eci per ty,

por edhe Pan.

Perballe oqeanit

Vala nuk ka formë?

Në një çast skalitet

dhe në një tjetër ajo copëtohet

në të cilën del, e rrumbullakët.

Lëvizja e saj është forma e saj.

Valët tërhiqen

Grumbuj, shpinë, gjumë?

por valët kthehen

Gjinjtë, gojët, shkumat?

Deti vdes nga etja.

Dridhet, me askënd,

në shtratin e tij të shkëmbinjve.

Ai vdes nga etja për ajër.

Deti im

Ka dale hena edhe sonte,

mbi detin tim te qete.

Mbi ate det ,qe une lundroj ,qysh

gjashtedhjete e tre vjet.

I qete duket ne te pare,

ky det qe lunderoj une,

po pyesni henen qe ka pare,

se mund t,ju thote me shume

Poezi per detin

çfarë është deti patjetër?

Pse josh? Pse tundon?

zakonisht na pushton si një dogmë

dhe na detyron të jemi në breg

noti është një mënyrë për ta përqafuar

për ta kërkuar përsëri për zbulime

por goditjet e ujit nuk janë magjike

ka valë të errëta që përmbytin guximtarët

dhe mjegulla që ngatërrojnë gjithçka

deti është një aleancë ose sarkofag

nga pafundësia sjell mesazhe të palexueshme

dhe injoroi fotografitë e humnerës

ndonjëherë transmeton një shqetësuese

melankolia e tensionuar dhe elementare

deti nuk ka turp nga hedhjet e tij

i mungon totalisht vetëdija

e megjithatë tërheq flakën

lëpij territoret e vetëvrasjes

dhe tregon histori me një fund të errët.

Krokodili https://krokodili.al