Poezi per Dimrin - Vjersha per Dimrin

https://krokodili.al/poezi/per-dimrin/

Poezi per Dimrin – Vjersha per Dimrin

Arkitektura Dimerore

Sot,

Arkitektura e ftohtë,

Arkitektura dimërore,

Po ndërton ujëra të akullta,

dhe rrugë të mbuluara me borë.

Me ngjyrë të bardhë,

U ngjyros,

Qyteti im,

u bë qytet dimëror,

e ndërtoi një arkitekturë e bukur,

por jo nga dora jonë.

Dimri i hidheruar acaron e acaron

Sa duket I hidhëruar dimri!?

Me urrejtje ngrin çdo gjë.

Mëshira si duket po I mungon,

Dhe nëse qyteti im ngrihet e ngrihet

Të ftohtit nuk e ndalon.

Zogjët cicërojnë si shenjë që janë zgjuar dhe sot,

Lypsarët e braktisur nuk I braktisin rrugët

me të shtrirë dorën e tyre të ngrirë

Dimri acaron e acaron pa mëshirë

Në ndjenja jo të ftohura nga dimri, ngrihet loti në buzë vaji

Me të ftohtë dhe faji…

Dimri I hidhëruar acaron e acaron

Qiell Dimri

Qiell dimri,

Dyndje kujtimesh.

Unë ndeza një cigare, u afrova te dritarja.

Më ngjan, se nuk bien flokë dëbore nga qielli.

Por mijëra letra, që kurrë nuk i mora.

Letra të largëta,

Shkruar nga duar të largëta,

Edhe se retë më të largëta.

Rruge Dimerore

Në mes mjegullash të nxira

hëna zhduket, hëna bredh.

Mbi të trishtëmet rrafshira

trishtëm dritën ajo derdh.

Udhës shkretë dimërore

rend kjo trojka gjithnjë.

Zile e kalit monotone

mezi ndihet nëpër të.

Seç më kap një mall rinie

karrocieri kur këndon,

herë gas çapkënërie

herë mall ai më zgjon.

S’shoh as zjarr e as kasolle

vetëm borë si pambuk.

Dhe përtej shtyllat rrugore

duken, zhduken tek e tuk.

Ah, ç’mërzitje… nesër, Ninë,

tek e shtrenjta do të vi.

Pranë zjarrit kur të rrimë

të të shoh me mall në sy.

Dhe akrepi i sahatit

do vij’ rrotull me qetësi

E mërzitshmja mesnatë

s’do na ndajë përsëri.

Mërzi udhës dimërore

karrocieri zu dremit

Zile e kalit monotone

hënë e mjegullt që ndrit.

Pranverë, o kohëz dashurie,

ç’më mbush plot me pikëllim.

Sa mall sërish ti po më bie

në shpirtin tim, në gjakun tim.

Për mua gazi është i huaj…

çdo ngazëllim e çdo shkëlqim

më sjell mërzi, më bën të vuaj.

Oh, nëmëni shqotën, suferinën

dhe të pafundmen natë dimri.

Pse, moj jetë je dhuratë

që të bie rasti kot?

Pse të dha i fshehti fat

një ndëshkim me tmerr në botë?

Ç’është ai pushtet i nxirë,

që prej hiçit më ka thirë,

që në shpirt më dha mundime

dhe dyshim në mendjen time?

Pa një dritë e një qëllim,

më rreh zemra në shkreti.

Më mbush plot me pikëllim

jeta gjith monotoni.

Mbreteresha Dimerore

Mbreteresha dimërore,

me ushtrinë tuaj acar,

në kohën tuaj dimërore,

luftën me fluska bore e fillon.

Mbretëresha dimërore,

bukuria jote,

bardhësitë e borës;

dhëmbët tuaj,

akulli i kristalizuar;

flokët tua,

bora e palavitur nga erërat;

sytë e tu,

qielli i ngrysur nga të ftohtit;

zemra jote,

akull i ngrirë;

shpirti yt,

i ftohtë si acar.

E bukur,

e bardhë,

e ftohtë,

mbretëreshë dimërore.

E bukur,

e kristalizuar,

e ngrirë,

mbretëreshë dimërore.

Edhe Dimri nuk eshte me Dimer

Është fillimi i Janarit,

Kjo kohë stinët nga themeli i shkundi.

Zogjtë këndojnë rrëzë malit,

E dimrin s’e shoh asgjëkundi.

E kujtojë dimrin ngaherë,

Vetëm akull në çdo skaj.

Dhe prisnim të vinte pranvera,

Me ëndje prisnim prill e maj.

Sot as dimri nuk është si dikur,

Më duket dimri porsi vjeshtë.

Dimrat e dikurshëm që si harroj kurrë,

I marr dhe i fut në vjershë.

Dimer

Shpirti im qe sot y mbyll

dhe gezimin m’a perzuri.

neper mal e neper pyll

zu debora prej qekuri.

bjene floket nje-nga-nje

mi katundin e shkretuar.

dyke mardhur nene te

dheri fjet e ri mbuluar

flet nga-dal e shpirti im,

dhe ne zi pikoj si fleta,

pa me qit as pipelim

tere fili, tere jeta.

ne kaq heshtje-e qetesi

ndjej vajtimthin e nje shpesi:

psheretin me ze te ti

jet’ e trembur se mos vdesi…

Rreshta per Dimrin

Thuaji vetvetes

kur i ftohti vjen dhe akullima bie prej qielli

do të doje të ishe atje

duke ecur, dëgjuar

të njëjtën melodi, s’ka rëndësi se ku,

të gjesh vetveten

brenda izolimit të errësirës

ose poshtë thyerjes së bardhë

të hënëzave të përqëndruara

në luginën me dëborë.

Këtë natë ndërsa bën ftohtë

Thuaji vetvetes

Gjithçka që di është asgjë.

Por melodia e kërcimit tënd luan

ndërsa je duke ikur.

Dhe ti do që të kesh mundësi

për një herë të vetme të gënjehesh përposhtë

flakës së vogël të yjeve dimërorë.

Edhe po qe se ndodh dhe nuk ke mundësi

shko më tutje ose kthehu mbrapsht,

dhe do e gjesh vetveten përsëri

kur të kesh vajtur gjer në fund.

Thuaji vetvetes

në këtë rënie finale të ftohti mbi degëd e tua

Thuaji vetvetes

që e dashuron faktin se cili je.

Krokodili https://krokodili.al