Poezi per Flamurin - Vjersha per Flamurin

Poezi per Flamurin - Vjersha per Flamurin

https://krokodili.al/poezi/per-flamurin/

Poezi per Flamurin – Vjersha per Flamurin

Ku kemi lere

Në ç’vend kemi lerë?

Ku na bëjnë nderë?

–Në Shqipëri.

Po njeriu vetë,

cilë do në jetë?

–Do vend’ e tij.

Ku i duket balta

m’ë e ëmbël se mjalta?

–Në vend të tij.

Ku munt të gëzojë

dhe me nder të rrojë?

–Në Shqipëri.

Përse të punojë

dhe të lakëmojë?

–Për vend’ e tij.

Flamuri

Skenderbeu kur jetonte

Shqipëria lulëzonte.

Ishe e fortë, ish e zonjë

Kish në flamur një shqiponjë

Një shiponjë me dy krerë

Ai lirisht hapej në erë.

Kur armiku na vërvitej

Flamuri i kombit ngrihej

Gjëmonin një mij trumbeta

Suleshin treqind mij veta.

Derdhjin gjakun si të marrë

Që të mbaheshin Shqipëtarë.

Derdhjin gjakun pa peshuar

Për flamunrin e bekuar.

Po trimat shkuan përjetë,

Shqipëria mbet e shkretë

Trimat shkuan edhe vanë

Kordhët po ndryshken mënjanë.

Kordhët ndryshkën e në baltë

Na ra flamuri i naltë!

Na ra flamuri i naltë

Mbeti e u kalb në baltë!

Sot kan dalë ca zuzarë

Që ulërtinë shqipëtarë,

Po këtë emër e lanë

U bashkuan me aganë

E punojnë nat’ e ditë

Që të mebtemi pa dritë,

O zuzar, o tradhëtorë

Ne na bëjtit shërbëtorë,

Na e vuatlitë lirinë

E na shkeltë Shqipërinë.

Rrëmbyet e po rrëmbeni

Gjith se ç’patmë e se ç’kemi!

Po mjaft! Koha ësht afër,

Kur të ndizet luft’e ashpër,

Lufta tri her’e bekuar

Që na ka pët të shpëtuar,

Jo luftë kundrë Turqisë,

Jo kundrë mbretit Shqipërisë,

Po luftë për ca zuzarë

Që u lindnë shqipëtarë

E, armiq të Shqipërisë,

I fryjnë dritës së lirisë,

S’na lënë dhe ne të tjerët,

T’dalim nga gjum’i errët,

Po ç’dëgjojnë ven’ e thonë,

E ç’shohin e tradhëtojnë

Eshtë turp prej kësi krimbash

Të mundohet një komb trimash!

Ngrehuni, o shqipëtarë,

T’i shtypim këta zuzarë!

Flamuri Kuq e Zi

Kur ishim të vogël

Nënat na mbuluan në djepa Kuq e Zi

Na kënduan këngë për Ty

Na treguan se n’zemër e n’damarë

Kuq e Zi një gjak na pranë

U rritem, u kalitem me Ty

Në burgje të mbajtëm në gji

Të patëm prijës në betejat për liri

Luftuam, fituam, festuam me Ty

Zotërues i tokës së Arbërit,

Detit e qiellit hyjnor

Krenaria e kombit tonë

Nderi dhe gjaku i jonë

Më i lasht se historia

Bajraktar ndër shokë

Sot, nesër, për jetë e mot,

Më i bukuri në Botë!

Per flamur, Shqptari s’fal

Heej, heeeej!

Ku ka këmbë që mbi ty shtrihet,

Fjalë të mprehtë, që të godasë,

…Vdes çdo gojë pa të sharë ende,

A guxoftë “poshtë të thërrasë”.

Kush rrëfen dot para gjakut,

Zemrës, rrahjet kush ja ndal,

Mos provo t´ja marrësh qiellit,

Për flamur, shqiptari s´fal!

Kushdo qofsh ore i mjerë,

Ngado ardhsh, apo zvarritesh

Vetëkryqëzohu me zinxhirë,

I pavlerë, çfarëdo të hiqesh!

Kush guxon më lart se ti,

Krahë shqiponje në çdo jetë,

Shqiptari të qofshim falë

Në flamur – bekimi vetë!

Aureole flamuri

Marigona, krijesë një është,

qenien dy, Shqiponja nuk do !

Nga shtëpia e qëndresës,

nëntori i kuq agoi,

në qiellin Ilir, tejet madhështor

lënë pas amullin, zymtësinë nëpërkëmbur,

idhtarët e pakusht të pavarësësisë,

mbëshjellur me të bekuarën kohë meritor.

Vërtet,

dëshmon i flakti rrëfim…

thotë,

kujtoni tokën e të parëve

fiset Ilire kur mbretëronin,

prej Sazanit

deri ke Dalmatet …

doemos dua të shijoj,

ç’do të thotë të jetoj në një atdhe,

rrethuar me kjartësi dhe sinqeritet,

në këtë vend timin të shpirtit,

oazë ku jeton begatia morale.

Të prirë, dashurinë të ndaj,

mburem, jam Atdhetar me Nder,

mishëruar është gjaku Arjan,

pasuri e gjeneve, trashëgimi.

Ne,

ecim shtigjeve, bjeshkët na përqafojnë,

ndërtuar duhet amanetin e lënë,

folenë të ngrisim, ngrohtësinë të ndiejmë,

përshëndetur, të jem nga vlerat,

unë,

ndëgjova shetitur ke rreth Vlorës,

atdhetarisë miqtë ke takuar,

pritur të kanë, ofruar konakun e shtëpisë,

qëndrove bujar tek Kulla e Krenarisë.

Sot,

bashkuar është, gardhi i ndasisë,

rrënuar-kufiri solli ëndrrat e begatisë,

kokëlartë të ecim,

përqafuar nga gëzimi,

bekuar kjoftë emri i Shqiptarisë.

Atdhetarëve shekullor Lavdi Kjoftë…..

Flutur ne flamur

Aq male kishte Gollaku atë ditë!

O zot si i mbante trolli!

Më i larti që ishte,

ai Basri Canolli.

Dhe betimi u ngrit në flamur,

bashkë me thirrjen e kushtrimit,

del dhe shqipja nga flamuri,

i shkon në ndihmë atij trimit.

Shtrohej toka plot me gjethe,

seç po shkundej i tërë mali,

kënga këngës seç i thoshte:

Jepi flutur Canoll djali.

Basri Canolli e dha betimin:

Për Kosovën do të luftoj,

plumbin e fundit do ta harxhoj,

shkjaun e zi gjersa ta largoj.

Krisma, flakë mbuluan Marecin,

dhëmbë për dhëmbë dy ushtri,

loti nënën e mbuloi,

u shtri djali, u shtri.

Flamur qe s’perkulet

Kam ca vëllezër

që më ranë rrugës

për ty Kosovë,

Varret në zemër na i lanë

dhe ca fjalë të fundme-

ca themele që s’tunden!

Në një pishë ëndërrat i shkrinë

E na i lanë peng të perjetshëm

drejt Diellit të ecim,

Ndaj

po qe se do të më djegë

nesër Flaka e Shpirtit

merrni nga kënga

amanetet e tyre-

atë flamur që s’përkulet!

Himni i flamurit

Rreth flamurit të përbashkuar,

me një dëshirë e një qëllim,

të gjithë atij duk’iu betuar

të lidhim besën për shpëtim.

Prej lufte veç ai largohet

që është lindur tradhëtor,

kush është burrë, nuk frikohet,

po vdes, po vdes si një dëshmor!

Në dorë armët do t’i mbajmë,

të mbrojmë atdheun në çdo kënd,

të drejtat tona ne si ndajmë;

këtu armiqët s’kanë vend.

që kombe shuhen përmbi dhe,

po Shqipëria do të rrojë,

për të, për të, luftojmë ne!

O flamur, flamur, shenj’ e shtrenjtë

tek ti betohemi këtu,

pë Shqipërin, atdheun e shtrenjtë,

për nder’edhe lavdimn e tu.

Trim, burrë quhet dhe nderohet

atdheuet kush iu bë therror.

Përjetë ai do të kujtohet

mbi dhe, nën dhe si një shenjtor!

Hymni i flamurit

O Flamur gjak, o flamur shkabë,

O vënd e vatr’ o nën’ e babë,

Lagur me lot, djegur me flagë,

Flamur i kuq, flamur i zi.

Fortesë shkëmbi tmerr tirani,

S’të trëmp Romani, as Venecjani,

As Sërp Dushani, as Turk Sulltani,

Flamur i math për Vegjëli

Flamur që lint Shën Kostandinin,

Pajton Islamn’ e Krishtërimin,

Çpall midis feve vllazërimin,

Flamur bujar për Njerëzi.

Me Skënderben’ u-lavdërove

Dhe në furtun’ i funtmi u-shove,

Me Malon prapë lart vrapove,

Yll i pavdekur për Liri.

Sa shpesh pastaj për-dhe u-shtrive

Me zjarr e zi u-ndeze u-nxive,

Po çdo mizor me shpat’ e grive,

O fushë-kuq, o shkabë-zi.

Përpjetë pri-e Shqipërinë,

Përlintj’a shpirtin dhe fuqinë,

Diell për vllanë, yrnek për fqinë

Për botën ëndr’ e qjell i ri.