Poezi te shkurtra – Krokodili

https://krokodili.al/poezi/te-shkurtra/

A mund te flasim Kuq e Zi

Dhe Isa Boletini prapë ishte vonuar atë ditë

në gjysmën e ditëlindjes sime,

në nëntorin e tretë në shkurtit 2008,

me gjysmën e shpirtit të qeshur,

në vendlindjen time.

Me njërin skaj të buzëve

puthte flamurin e kombit,

me tjetrin skaj,

flamurin e shtetit më të ri në botë,

të gjysmës tjetër të Shqipërisë,

që ka emrin Kosovë.

Dy ngjyrat e flamurit shpirti i tij kishte.

Njëra Isa ishte,

tjetra Boletin dëshirë të quhej kishte.

Sot lapsi shkruan Kuq e Zi

Lapsi po shkruan,

Po shkruan Kuq e Zi,

po fillon me hartën në Shqipëri,

po vazhdon me Kosovë,

por nuk po ndalet,

nuk po ndalet në këta kufi.

Lapsi diçka po din,

ai po vazhdon,

kufitë e vjetër po i tregon.

Kush po e orienton?

Te vërtetën po e tregon,

edhe fjalë po shenon,

100 vjetorin e Pavarësisë së Shqipërisë po e uron.

Madje edhe një ze po tingëllon,

edhe qielli po ushton,

Athua,

Himnin po e këndon.

Këtë ditë çdo shqiptar,

qoftë edhe nën dhe,

e perjeton.

Qiriut i’u fik drita,

sepse sot vetë nata po ndriçon.

Madje,

Yjet e qiellit,

e morën dritën e diellit,

e mbuluan Shqipërinë,

për ta ndriquar shqiptarinë.

Zemra e Liqerit

Dirgjet shpesht liqer i kalter

e pushon ne mes te dites,

siper tij bucet prej fundesh,

pasqyrimi i tij shndrites.

Vale e urte i shtrohet anes,

dalngadal e fashe-fashe,

qe praj zallit te perbujshem,

nisem lundrat lavarashe.

Po atje ku nisen lundrat,

siper valeve paqtore,me rrembim te zemeruar,

uji hap nje gjeratore:

Hap me gjeme llahtarie,

plage e hon ne kraharuar,

ndaj largohen sere-sere,

qe prej zallit te shkretuar

Kenget e stineve

Kengeze

kendojne bilbilat:

“Gonxhezat

po celin lilat!”

Kengeze

kendoka era:

“Grunjezat

i zverdhi vera ! ”

Kengeze

kendoka vreshta:

“Vilezat

m’i hoqi vjeshta ! ”

Kengeze

kendon thellimi:

“Fushezat

i zbardhi dimri! “

Islanda

Flluska dëbore në fund te prillit

te bëjnë me ju ndalë dhe me mendua

këtu nuk ndiej ndaji zë bilbili

se borë e ftohtë, i ka largua!

Ky vend Gejzerësh e mrekullish

ujëvara kristali, janë në çdo anë

te lenë pa fjalë, terë kjo njerëzi

qe vijnë këtu, nga botë tanë.

Kjo tokë e madhe, ne mes oqeani

porsi një pjatë, qëndron n ‘vetmi

përplot me dridhje, shpërthim vullkani

e bëjnë këtë vend, përplot magji!

Eshte nje qiell tjeter

Është një qiell tjetër,

gjithmonë i kthjellët dhe i qartë,

Dhe është një shkëlqim tjetër dielli,

ndonëse duket të jetë errësirë;

S’kanë rëndësi pyllishtet e zbehura, Austin,

S’kanë rëndësi fushat e heshtura —

Këtu është një pyll i vogël,

Me gjethe të bleruara përherë;

Këtu është një kopsht i ndritur;

Ku kurrë një brymë s’ka rënë;

Në lulet e tij të që nuk vyshken

Dëgjoj bletën e praruar të gumëzhijë:

Prithee, vëllau im,

Eja në kopshtin tim.

Gjuha Shqipe

Kendojnë bashkë në mengjese pesë kumbonare,

kendojnë në ajri mbi Shkoder ende fjetë:

mbi Maranaj qet vetllen kureshtare

agimi e hjedh në liqe synin e qetë.

Perhapë lajmin e zgjimit rrezja e parë

të parat përshëndetje dridhen në heshti të letë,

e shpejt në at lavdi dielli, qi e veshë fare

Shkodra kumbon me zane, zhurmë e jetë.

E ai diell prendvere i ri shprazet në shtepija

udha e lulishta tue ngjallë ngjyra e shkendija,

tue mbshtjellë gjithshka si nji tis ari, i hollë:

skaj në skaj si lum gzimi tue rreshqitë

në syt e vashave, qeshë, e mbush me dritë

kaçurrelat e tyne kur shkojnë në shkollë.

I lire si zog

Zogjtë nisën të këndojnë,

Fletët dridhen nëpër pemë,

Nga gjumi,më zgjojnë

Mendimet që më flenë!

Mendoj,çdo ish jeta

Pa një çikë paqe,

Nën gjethet e blerta,

Mbi barin,në parqe!

I vetëm,mënjanuar

Nga kjo jetë bosh,

Prej zogjve,rrethuar

Të rrish,të ëndërrosh!

Të humbësh,jashtë botës

Një çast,në qetësi

Larg ligjeve të tokës,

Si zog,në liri!

Poradeci

Perëndim i vagëlluar mi Liqerin pa kufir

Po përhapet dal-nga-dale një pluhúrë si një hije.

Nëpër Mal e nër Lëndina shkrumb’ i natës që po bije,

Duke sbritur që nga qjelli përmi fshat po bëhet fir…

E kudó krahin’ e gjërë më s’po qit as pipëlim:

Në katund kërcet një portë…në Liqer heshtë një lopatë…

Një shqiponjë-e arratisur fluturon në Mal-të-Thatë…

Futet zemra djaloshare mun në fund të shpirtit t’im.

Tërë fisi, tërë jeta, ra… u dergj… e zuri gjumi…

Zotëroj më katër anë errësira…

Po tashi:

Dyke nisur udhëtimin mes-për-mes nër Shqipëri,

Drini plak e i përrallshëm po mburon prej Shëndaumi…